Το κάποτε

 

---Ήθελες να σ' εχω μονάχα καλοκαίρι

Μνήμη έφιππος

Φθινόπωρο ασημάργυρο ποτέ δεν ζήσαμε

Από πάντα τα φύλλα αφόριζες

Πώς να αγαπώ το καλό καιρι;

Συ που σφαλίζεις τα θύρια παρά

στάλα μου νεφφένια μη διαβαίνει

Το μουντό μου φέγγος το σκοτίζεις

---Είσαι πέρασμα

Πώς να αγαπάω το καλό καίρι;

Κακοκαιρία κεκαλυμμένη

ήλιος επίκτητος

σώμα μυρωδάτο φορεμένο στ' αλάτι

Κύμα το κύμα πάρθηκες

----Σαν σήμερα ξημερώνεις, μέλι της αβύσσου

Είμαι οι λέξεις

κείνες που λέγονται μόνο Φθινόπωρο

Που θλιμμένα θυρίζονται - καλπάζουσα απειθαρχία

---Αποθαρρώ την γλύκα σου..

Βροχή ξεστρατισμένη ,προσμένουσα θύρια ανοιχτά 

Παραθύρια

---Μα συ είσαι μόνον καλοκαίρι

Ένα κόκκος χεριού στου αγέρα την βούληση

Δάχτυλο το δάχτυλο περιφέρεσαι

Μνήμη έφιππος

--Κι εγώ φθινόπωρο μέσα σε κακοκαίρι..

Θα πουν θλιμμένα 

Πως καλοκαίρι έδυσα

Ένεκα ανακοπής κακοκαιρίας

___________________

 

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 

Επιμέλεια : Αναστασία Μητσοπούλου