Υπέροχος θρήνος

https://youtu.be/gcJJiurIWmA

 

Σπάζω, ναι σπάζω

Το καταθέτω ως έχει, δίχως ψίχουλα

 

Δεν σπάζω απότομα

Λίγο το λίγο αποφλυώνομαι

Σαν ο θερινός αέρας με φυσά το απόγευμα

Γλυκά και αθόρυβα - κόκκος άμμου 

 

Εγώ και οι σκέψεις μου

Εγώ και οι στέψεις μου 

 

Θρυμματίζομαι, ναι

Έτσι με περιέγραψε ο ερωτευμένος διαβατης που με αντίκρυσε

Τίποτα, είπε, δεν σε σώζει εσένα

Ούτε η θάλασσα που τόσο αγαπάς

 

Ακόμα και η χάρη της με αναπηδά στα κύμματα

Με συνθλίβει 

 

Από τα βάθη μου ακούγεται φωνή , σχεδόν γυναικεία

Βραχνή

-Είπε ο νους πως είναι η ψυχή μου -

Κλαίγει απάνω σ' ένα ελαφρύ της γέλιο

με οξυδέρκεια 

 

Κι εγώ που έτσι, κλάσμα το κλάσμα, γίνομαι λεπτό

Αφήνομαι ...

Γλυκά ως ψίθυρος σ' αυτί αναμμένο απ' αγωνία

Προσπαθώντας τον δαίμονα που σατυρικά μέσα μου περιπαιζει

Να τον σφαλισω στην αγγελική μου γυάλα 

 

Ναι σπάζω, Θρυμματίζομαι

Το καταθέτω έτσι, ως ψύχουλο...

Με φωνή βραχνή ,σχεδόν γυναικεία

Ολόκληρο λεπτό...

Δαιμονική ψυχή με προδιαγραφές αγγέλου

Ξανά 

 

Απα-σφαλιζομαι

__________________

Βασίλης Πασιπουλαρίδης

Επιμέλεια: Αναστασία Μητσοπούλου 

Ανάγνωση: Αγγελική Στρατηδάκη